تأثیرات مضر اسیدی شدن اقیانوس بر حیات آبزیان - سرگرمی های محبوب

به گزارش سرگرمی های محبوب، اسیدی شدن اقیانوس اصطلاحی است به منظور توصیف کاهش سطوح پی اچ اقیانوس در طول یک دوره زمانی، که در درجه اول به واسطه جذب مقادیر بیش از حد دی اکسید کربن از جو مورد استفاده قرار می گیرد. در این مقاله نحوه کاهش سطوح پی اچ که بر زندگی موجودات ساکن اقیانوس ها و دریاها اثرات فاجعه باری دارند، را مورد آنالیز قرار می دهیم.

تحقیقات نشان می دهد که چهار تا از پنج انقراض بزرگ انجام شده در طول تاریخ مرتبط با اسیدی شدن اقیانوس ها می باشد. در صورتی که اسیدی شدن اقیانوس ها موضوع مورد آنالیز قرار نگیرد و راه چاره هایی برای آن ارائه نگردد، می تواند به واسطه افزایش سطوح دی اکسید کربن اتمسفری، منجر به وقوع رویداد انقراض بزرگ دیگری گردد.

جو زمین نه تنها به وسیله افزایش سطوح دی اکسید کربن و دیگر گازهای سمی تحت تاثیر قرار می گیرد، بلکه اقیانوس ها نیز به واسطه آلودگی های انجام شده با تهدیدات جدی روبرو هستند. در طی ده سال اخیر، دانشمندان کشف کردند که سطوح بیش از حد دی اکسید کربن در واقع ساختار شیمیایی اقیانوس ها را تغییر داده و حیوانات مختلف ساکن دریا را از بین می برد. اقیانوس ها دی اکسید کربن را از جو جذب می نمایند. افزایش اخیر در سطوح دی اکسید کربن باعث بروز تغییرات نامطلوب خاصی شده که می تواند برای حیات دریایی به شدت فاجعه بار باشد.

هنگامی که دی اکسید کربن به وسیله آب اقیانوس جذب می گردد، مجموعه ای از واکنش های شیمیایی اتفاق افتاده که منجر به افزایش تعداد یون های هیدروژن در آب می گردد. افزایش تعداد یون های هیدروژن منجر به افزایش اسیدیته سطوح آب و کاهش تعداد یون های کربنات می گردد. بسیاری از حیوانات دریایی به این یون ها برای تامین کلسیم کربنات مورد احتیاج خود وابسته هستند و این یون ها نقش بسیار مهمی را در تشکیل گونه های دریایی ایفا می نمایند.

اثر اسیدی شدن اقیانوس ها بر زندگی دریایی و زیست بوم

اسیدی شدن اقیانوس ها موجب کاهش کلسیم کربنات که یک ماده معدنی بوده که پوسته و اسکلت بسیاری از صدف های دریایی و مرجان ها را تشکیل می دهد، می گردد. کاهش در اندازه مواد معدنی منجر به کاهش رشد این گونه های دریایی و بعلاوه کاهش ضخامت پوسته آن ها می گردد. در صورتی که اسیدی شدن به سرعت ادامه یابد، پیش بینی می گردد که سطح پی اچ اقیانوس ها می تواند تا سال 2100 تا 2 درصد کاهش یابد.

کمبود کلسیم کربنات بر جلبک های میکروسکوپی که اساس شبکه غذایی دریایی را تشکیل می دهند، تاثیر می گذارد. جلبک ها از کلسیم کربنات به منظور ساخت پوسته خود استفاده می نمایند که این پوسته به حفاظت آن ها از شکارچی ها یاری می نماید. تنها راه توقف اسیدی شدن اقیانوس ها کاهش اندازه دی اکسید کربن جذب شده در اقیانوس می باشد. کاهش سطوح پی اچ باعث اختلال در توانایی جلبک های میکروسکوپی جهت فراوری پوسته شده و این موضوع می تواند اثرات فاجعه باری را بر زنجیره غذایی داشته باشد.

نرم تنان شناور در سطح دریا یا حلزون های دریایی در حال شنا به عنوان واسطه های حیاتی زنجیره غذایی دریایی عمل می نمایند که منبع اصلی غذا برای وال ها و شکارچی های دیگر می باشند. نرم تنان شناور بر روی سطح دریا قادر به مقاومت در برابر سطوح اسیدی نیستند و در سطح آب حل شده و در نتیجه بقاء موجودات بزرگتر در این آب بسیار سخت خواهد شد.

تحقیقات نشان می دهد که جمعیت ستاره های دریایی شنماینده که به عنوان پناهگاه های مهم و به عنوان مواد غذایی برای ماهی های پهن عمل می نمایند، به واسطه افزایش اسیدیته آب به شدت کاهش خواهد یافت. ستاره های دریایی بالغ ممکن است توده عضلانی خود را هنگام بازسازی باوزهایشان از دست بدهند و بیشتر لاروهای آن ها در این شرایط زنده نخواهد ماند.

مشاهده شده که اسیدی شدن اقیانوس ها رشد جوندگان دریایی جوان را کاهش داده و دارای پوسته نازک تر، کوچک تر و ضعیف تر خواهند بود. پوسته ضعیف و رشد غیر نرمال ممکن است باعث گردد که جوندگان دریایی به شکارچی ها حساس تر شوند و حتی این امکان نیز وجود دارد که فرایند جفت گیری آن ها نیز با مشکل روبرو گردد، چون اسپرم جوندگان دریایی بسیار آرام در آب شنا نموده و بنابراین احتمال یافتن تخم و باروری آن ها کاهش می یابد.

مرجان های صخره ای نسبت به دیگر حیوانات دریایی در معرض خطر بیشتری قرار دارند، چون آن ها احتیاجمند سطوح بسیار بالایی از کلسیم کربنات برای اسکلت سازی خود می باشند. صخره ها به عنوان پناهگاهی برای بیشتر اشکال موجودات دریایی عمل نموده و افزایش اسیدیته اقیانوس ها ممکن است منجر به تحلیل و انقراض آن ها شده، بنابراین بقاء بسیاری از گونه های دیگر را نیز تهدید می نماید.

اسیدی شدن اقیانوس ها خبر بدی برای همه گونه های دریایی نیست، چون، بعضی از این موجودات دریایی مانند ستاره دریایی و جلبک ها با افزایش سطوح دی اکسید کربن در آب اقیانوس رشد بیشتری خواهند داشت.

تنها راه توقف اسیدی شدن اقیانوس ها کاهش اندازه دی اکسید کربن جذب شده در اقیانوس می باشد. یک روش هوشمندانه جهت جلوگیری از اسیدی شدن اقیانوس ها، توقف وابستگی به سوخت های فسیلی و استفاده از منابع پاک و تجدید پذیر انرژی به جای سوخت های فسیلی می باشد.

دانشمندان نشان داده اند که افزایش اندازه کربن دی اکسید در اتمسفر به دلیل احتراق سوخت های فسیلی، روی سلامتی فیتوپلانکتون هایی که اساس زنجیره غذایی دریایی هستند، تأثیر می گذارد.

فیتوپلانکتون ها، گیاهانی میکروسکوپی هستند که رشد آن ها در آب های سطحی اقیانوس ها حامی زنجیره غذایی اقیانوس ها و ماهی گیران است. آن ها بعلاوه نقش مهمی در حذف کربن دی اکسید در درازمدت دارند. در مقاله منتشرشده در ژورنال Nature، گزارش شده است که سازوکار جذب آهن در فیتوپلانکتون ها احتیاج به یون های کربنات دارد. نویسندگان با نشان دادن این که کاهش غلظت کربنات آب دریا، به چه شکلی توانایی فیتوپلانکتون ها را برای گرفتن آهن از بین می برد، ارتباط مستقیمی را بین اثرات اسیدی شدن اقیانوس و سلامت فیتوپلانکتون ها که در پایه زنجیره غذایی دریا قرار گرفته اند، نشان دادند.

تاثیر اسیدی شدن آب روی رشد دیاتوم های پلانکتون های فتوسنتزنماینده مانند دیاتوم های دریای راس (در اقیانوس منجمد جنوبی) بازیگران اصلی چرخه کربن جهانی هستند و اساس و پایه زنجیره غذایی دریایی را تشکیل می دهند.

مطالعه ای نشان می دهد که در بخش هایی از اقیانوس که آهن رشد فیتوپلانکتون ها را محدود می نماید، احتمالا یک سازوکار فیدبک وجود دارد. در این منطقه ها، غلظت بالای CO2 می تواند رشد فیتوپلانکتون ها را کاهش دهد و موجب کاهش ظرفیت اقیانوس برای جذب CO2 و در نهایت منجر به افزایش غلظت آن در جو گردد.

درک ساوزکار جذب آهن برای انجام پیش بینی های معنی دار در خصوص اینکه چگونه فیتوپلانکتون ها می توانند به شرایط آینده اقیانوس ها واکنش نشان دهند، حیاتی است.

منبع: Kulbhushaan Raghuvanshi - HelpSaveNature

منبع: راسخون