مصائب آقای بازیگر از اجاره نشینی تا سکته چشمی، مهرآوران: سریال شرایط سفید دانشگاه بود - سرگرمی های محبوب

به گزارش سرگرمی های محبوب، بازیگر قدیمی سینما و تلویزیون مشکل سریال های امروز را در نداشتن قصه می داند و می گوید آن قدر حواشی اضافه می نمایند که آن قصه زیر این حواشی پنهان می گردد.

به گزارش گروه فرهنگی سرگرمی های محبوب، پشت صحنه برنامه بچگانه ای رفتیم که عزت الله مهرآوران بازیگر قدیمی سینما، تئاتر و تلویزیون را آنجا دیدیم، بازیگری که کار های خوبی مثل شرایط سفید و حتی طنز هایی مثل هیولای مهران مدیری و لیسانسه های سروش صحت را از او دیده ایم. غرضِ از مصاحبه با این بازیگر، احوالات این روز ها و حضورش در کار های نوستالژی مثل شرایط سفید بود، حرف های گفتنی جذاب و قابل توجهی داشت تا جایی که شخصیت هوشنگ در این مجموعه تلویزیونی را دانشگاه دانست.

اگر به این سریال نوستالژی نگاهی بیندازیم مهرآوران شخصیت هوشنگ را بازی کرد که فردی مهربان و سازگار است. او با وجود تمام بحث و جدل ها و ناسازگاری های همسرش محترم با بازی افسانه بایگان کوشش می نماید صلح و مهربانی را بین همه برقرار کند. جالب است وقتی از او سؤال کردیم چرا این کار های خوب و دلچسب را در سریال های جدید تلویزیون پیدا نمی کنیم، این طور پاسخ داد چون از آن وسواس ها و توجه به فیلمنامه و قصه خبری نیست.

مهرآوران خودش را خدمتگزار مردم می داند و می گوید هنرمند بداند هرکاری را به قابِ تلویزیون، پرده نقره ای سینما و روی صحنه تئاتر می آورد باید در خدمتِ مردم باشد. او نکته ای در خصوص ساخت طنز در تلویزیون داشت که اولاً طنز با کمدی متفاوت است و ثانیاً برای جاافتادن فضا های جدید در طنز باید نوعی فرهنگ سازی در مجموعه های طنز تلویزیونی انجام گردد تا مردم باور نمایند که به نوعی دیگر هم می توان فکر کرد و خندید و سرگرمی داشت.

مشروح این مصاحبه را در ادامه بخوانید:

* این روز ها باید منتظر چه کار هایی از شما باشیم و مشغول چه کار هایی هستید؟

من در دو سریال بچه مهندس و خوب، بد، جلف نقش کوتاهی داشتم که بازی ام تمام شد و حالا جلوی دوربین کار نمایشی بچگانه قصه های ملسو شبکه دو هستم و قرار است به زودی در سریالی به کارگردانی بذرافشان نقش ایفا کنم. در 72 سالگی، نقش اول به من پیشنهاد شده است که امیدوارم اتفاقات خوبی با این سریال بیفتد.

** مصائب اجاره نشینی آقای بازیگر

* وقتی بازیگران کاربلدِ ما مثل شما در کار های ضعیفی حضور پیدا می نمایند بسیاری برایشان سؤال به وجود می آید، همچون سریال پدرپسری که البته موقعیت های خوبی هم داشت، اما به طورکلی آن طور که باید و شاید نظرِ مخاطب را جلب نکرد، چرا در این نوع کار ها حضور پیدا می کنید که بعضی می گویند شأن بازیگرانی مثل شما نیست؟

من شخصاً برای هیچ کاری شأنی ندارم به جز هنر؛ من نمی توانم انتخاب کنم، به خاطر اینکه من در برزخ بازیگری ام؛ نه پیرم و نه جوان، بنابراین انتخاب می شوم، وقتی که انتخاب می شوم اولین چیزی که به ذهنم می آید که آن نقش هنوز می تواند لبخندی به روی لب های تماشاگر بیاورد یا نه. دوم برایم دستمزد اهمیت دارد، چون خانه ندارم.

کرایه خانه برایم سخت است؛ بازنشسته ام و در این سن وسال باید کار کنم تا بتوانم زندگی ام را پیش ببرم. اگر خانه داشتم کارهایم را می نوشتم، چون من خودم را هنرپیشه نمی دانم.

** باید از سیاست گذاران فرهنگی بپرسیم چرا سریال هایمان قصه ندارد؟

* بگذارید بروم سراغِ شرایط سفید که برای چندمین بار از تلویزیون پخش می گردد و مخاطب با این سریال ارتباط خوبی برقرار می نماید، چه اتفاقی در این سریال ها افتاده است که چنین مخاطبان پروپاقُرصی دارد و چرا این اتفاقات در سریال های امروزی نمی افتد؟

این سؤالی است که باید از سیاست گذاران فرهنگی پرسیده گردد چرا که سؤال من هم هست، اگر من خوب بازی می کنم کار خوب به من بدهند. در هر صورت مردم علاقه مند به قصه اند، چون ادبیات ما مملو از قصه است. ما در کار های امروزی کمتر به سراغ قصه می رویم. آن قدر حواشی به متن اضافه می کنیم که اگر آن متن قصه خوب هم داشته باشد زیرِ این حواشی پنهان می گردد.

** مردم جلوی چشم و دوربین حمید نعمت الله رژه می فرایند

* یعنی رمزِ موفقیت شرایط سفید در همین داشتنِ فیلمنامه و قصه بود؟

بله قصه دارد. البته کسی هم به عنوان کارگردان بالای سر کار است که وسواس کار خوب دارد. مردم جلوی چشم و دوربین حمید نعمت الله، رژه می فرایند، این انتظاری که مردم از حمید نعمت الله دارند فقط به وسیله خودش می توان برآورده اش کرد. من بعد از 55 سال کار کردن باید اعلام کنم که شرایط سفید برایم دانشگاه است.

به خاطر اینکه حتی اجسام بسیار کوچک، حیات خودشان را از دست می دهند و حیات دیگری پیدا می نمایند. جالب است در سریال می بینید ما انسان ها و فامیل دعوا می کنیم و حیوانی در آن انتهای باغ رفتارِ معمولی خودش را دارد، خودی که نه دعوا دارد و نه قهر می نماید.

بسیاری از جاندارانی که در اطراف این کار بودند هویت و معنای تازه ای پیدا کردند، حتی یک نعلبکی فقط برای اینکه چایی را سرد کند از آن استفاده نشد، حیات دیگری پیدا کرد به عنوان نمونه با ارزش سنتی چای خوردن.

** هیچ کس دوست ندارد جنگ را دوباره ببیند

* فارغ از همه مسائل فنی، نویسندگی، فیلمنامه خوب، کارگردانی و بازیگری خوب، در این سریال ها چه نکته ای وجود دارد که مخاطب را بعد از چند بار پخش هنوز جذب می نماید؟

قطعاً صداقت در روایت. درست است که می گویند این سریال نوستالژی جنگ بوده است. هیچ کس دوست ندارد جنگ را دوباره ببیند یا حتی به یاد بیاورد، اما این نوستالژی و یادواره جنگ چقدر زیبا و دلخواه مردم بود که مردم بعد از چند بار پخش، هنوز می بینند و این اتفاق ما را بسیار شاد می نماید.

* آیا غیر از نقش هوشنگ، نقش دیگری را در سریال دیدید که با خودتان بگویید ای کاش حمید نعمت الله این نقش را به شما می داد؟

واقعاً نه. نگاه حمید نعمت الله برای بازیگر نگاه ارزشمندی است؛ گویی همه وجود بازیگر را در بازی هایش می شناسد.

** من بازیگر سینما نیستم

* نکته ای گفتید که 72 سال تان است و نقش اول به شما پیشنهاد شده است، چرا بازیگرانی مثل شما که کاربلدند و از راهش وارد عرصه بازیگری شده اند به حق شان در دنیای نمایش و تصویر نمی رسند؟

من ممکن است در تئاتر حق خودم را ببینم و بدانم و برای آن پافشاری کنم، اما در تصاویری که از من پخش می گردد آن قدر خودم را محق نمی بینم؛ چون من بازیگر سینما نیستم و به طورکلی بازیگر نیستم. من می توانم یک بازی ساز باشم یا نمایشنامه خوب بنویسم، اما بازی کردن حرمت عجیبی دارد، مثل اینکه انتخاب می شوی برای یک نقش اولین روز تب می کنی.

* این اتفاق برای شما افتاد؟

این اتفاق برای من در همه کار ها افتاد، هیچ وقت فرقی ننموده است که این کار باشد یا کار دیگر، کلافه می شوم اگر آن نقش خوب از آب درنیاید، درست مثل تئاتر که اتود می زنم تا این نقش به خوبی ایفا گردد، اما وقتی جلوی دوربین می روم نقش از نظر کارگردان چیز دیگری می گردد.

** اگر تئاتر زندگی نیست، پس زندگی چیست؟

* این اعمال سلیقه شما را ناراحت می نماید؟

من ناراحت نمی شوم، اما این ذهن من پُر از آدم هایی است که دیدم و زندگی کردم. می خواهم ببینم که بناست فقط بازی کنیم و بنا نیست زندگی کنیم. هنر های نمایشی و تئاتر اگر زندگی نیست، پس زندگی چیست؟ این هنرپیشه نقشی را بازی می نماید باید مخاطب خودش را در آن کاراکتر ببیند و احساس کند.

** مردم متمرکز تلویزیون نمی بینند

* این اتفاق الآن در تلویزیون نمی افتد؟

الآن مردم نگاه می نمایند، اما نمی بینند، در آشپزخانه می فرایند و تلویزیون می بینند؛ آن طور که باید متمرکز پای تماشای سریال یا برنامه نمی نشینند، البته این حق را هم باید برای آن ها قائل شویم که آثارمان هم مثل گذشته نیست.

** سینما پول می خواهد و کار ندارد تو چقدر خوب بازی می کنی!

* این روز ها در دامنه اتفاقات بازیگری موضوع دستمزد های نجومی هم وجود دارد؛ گران ترین دستمزدی که گرفتید برای کدام فیلم یا سریال بوده است؟

هیچ فیلمی، ما که دستمزدمان را خدا می دهد و این زکات کار ما است. ما چه کاره ایم که چقدر می دهند، فرمان از جای دیگری می رسد. اگر باور کنیم رزق ما معمولی نیست، شاید بهتر این جهت طی گردد. اما در خصوص دستمزد های نجومی این نکته وجود دارد که سینما پول می خواهد، سینما کار ندارد که تو چقدر خوب بازی می کنی به این فکر می نماید چقدر برای پیشبردش می توانی پولساز باشی، سینما صنعت است و تئاتر ضیافت.

* بازی های شما هم در ملودرام و هم کار طنز، دیدنی و تماشایی بوده است، کدام یک را ترجیح می دهید؟

حتماً طنز، چون بازیگر به چالش می افتد که همه کوشش خود را بگذارد تا این کاراکتر خوب از آب درآید، در واقع نقش یک سویه و تخت نیست؛ از طرفی طنز یک خنده اندیشیده شده است نه مثل کمدی های مرسومی که امروز می بینیم خیلی رها است، در طنز کسی اجازه ندارد پایش را دراز کند.

** به خاطر سکته چشم نمی توانم تلویزیون ببینم

* در کار هایی که این روز ها ساخته شده است و بار ها هم پخش می گردد نقشی وجود دارد که شما را درگیر خودش نموده باشد تا جایی که به خودتان بگویید ای کاش این نقش را من بازی می کردم! ؟

من به دلیل سکته چشمی که کردم تلویزیون نمی توانم ببینم و در سینما نمی توانم فیلم ببینم، بنابراین من حسرت این را ندارم کاش من این بازی را می کردم و حسرت این را دارم که برای بازی ام، ضعیف نشوم.

منبع: تسنیم