ثبت یکی از درخشان ترین و عجیب ترین نور های کیهان! - سرگرمی های محبوب

به گزارش سرگرمی های محبوب، تلسکوپ افق رویداد (EHT)، یک آرایه تلسکوپی متشکل از آنتن های رادیویی در سراسر دنیا، یک اختروش دور (کوازار یا اختروش هسته فعال به شدت نورانی و دوردستی است که وابسته به یک کهکشان جوان است که از ابرسیاهچاله نیرو می گیرد) به نام NRAO 530 را مطالعه نموده که نور آن برای رسیدن به ما 7.5 میلیارد سال سفر نموده است.

تلکسوپ افق رویداد در مشاهده اخیر خود، به منبع نور درخشان عجیبی برخورده است.

به نقل از ساینس الرت، تلسکوپ افق رویداد (EHT) که قبلا دو عکس از سیاهچاله های کلان جرم گرفته، اکنون چشم در چشم یکی از درخشان ترین نور های کیهان دوخته است.

تلسکوپ افق رویداد (EHT)، یک آرایه تلسکوپی متشکل از آنتن های رادیویی در سراسر دنیا، یک اختروش دور (کوازار یا اختروش هسته فعال به شدت نورانی و دوردستی است که وابسته به یک کهکشان جوان است که از ابرسیاهچاله نیرو می گیرد) به نام NRAO 530 را مطالعه نموده که نور آن برای رسیدن به ما 7.5 میلیارد سال سفر نموده است.

به گفته اخترشناسان، داده های به دست آمده منبع نیروی اختروش را با جزئیات باورنکردنی به ما نشان می دهد و به گفته اخترشناسان، به ما یاری می نماید تا فیزیک پیچیده این اجرام شگفت انگیز و چگونگی فراوری چنین نور فروزانی را درک کنیم.

کوازار ها - اصطلاحی که مخفف منابع رادیویی شبه ستاره ای است - نوعی کهکشان هستند که تصور می گردد از یک سیاه چاله بسیار پرجرم بسیار فعال در مرکز خود نیرو می گیرند. این بدان معناست که سیاهچاله به وسیله موادی احاطه شده است که با سرعتی بسیار روی آن می ریزند.

خود سیاهچاله ها نوری از خود ساطع نمی نمایند، مواد اطراف یک سیاهچاله فعال این نور را ساطع می نمایند. گرانش و اصطکاک باعث گرم شدن مواد و شعله ور شدن آن در حین دور زدن سیاهچاله مانند حرکت آب در زهکشی است، اما این همه ماجرا نیست.

همه مواد روی سیاهچاله نمی افتند. مقداری از آن در امتداد خطوط میدان مغناطیسی درست خارج از افق رویداد یعنی نقطه بدون بازگشت که فراتر از آن حتی نور نیز نمی تواند به سرعت فرار برسد، در خط باریکی دور با شتاب دور می گردد.

هنگامی که این ماده به قطب ها می رسد، مانند جت های پلاسمایی قدرتمند به فضا پرتاب می گردد و با درصد قابل توجهی از سرعت نور حرکت می نمایند که به آن سرعت نسبیتی می گویند. این جت های باریک همسو شده نیز به خوبی می درخشند...، اما ما به طور کامل نمی دانیم که آن ها چگونه ایجاد می شوند و نیرو می گیرند.

تلسکوپ افق رویداد، در سال 2019 اولین تصویر از افق رویداد یک سیاهچاله را به ما داد: قلب کهکشانی به نام M 87 در فاصله 55 میلیون سال نوری. سال گذشته، تصویری از سیاهچاله ای در مرکز کهکشان راه شیری ارائه کرد.

یک تیم به رهبری ستاره شناسان سوتلانا جورستاد از دانشگاه بوستون و ماسیک ویلگوس از موسسه ماکس پلانک برای نجوم رادیویی در آلمان از این تلسکوپ برای نگاه کردن به قلب NRAO 530 استفاده کردند و توانستند قلب اختروش را با جزئیات بی سابقه ای ببینند.

ویلگوس شرح می دهد: نوری که ما می بینیم به مدت 7.5 میلیارد سال در دنیا در حال انبساط به سمت زمین حرکت نموده، اما با قدرت تلسکوپ افق رویداد، ما جزئیات ساختار منبع را در مقیاسی به کوچکی یک سال نوری می بینیم.

NRAO 530 یک نوع نادر از اختروش است که به عنوان اختروش OVV شناخته می گردد و به داشتن یک جت قدرتمند و بسیار نسبیتی معروف است. بعلاوه به عنوان یک بلازار هم شناخته می گردد؛ یک بلازار که به گونه ای جهت گیری شده که جت آن مستقیم یا تقریبا مستقیم به سمت ما نشانه رفته است. بلازار ها هیچ خطری ندارند، اما مطالعه آن ها می تواند بسیار چالش برانگیز باشد.

تصاویر تلسکوب افق رویداد یک ویژگی روشن را در انتهای جنوبی جت نشان می دهد. محققان بر این باورند که این هسته رادیویی است، نقطه ای که جت در طول موج خاصی از نور پرتاب می گردد. این هسته دارای دو جزء است که در طول موج های طولانی تر نور دیده نمی شوند، اما در مشاهدات EHT به وضوح قابل مشاهده هستند.

این تیم با مشاهدات خود توانستند قطبش نور ساطع شده از بخش های مختلف سازه را معین نمایند. این موضوع به جهت گیری نوسانات نور اشاره دارد که می تواند تحت تاثیر میدان های مغناطیسی قرار گیرد. این مشاهده به تیم اجازه داد تا از میدان های مغناطیسی در جت نقشه برداری نمایند و شواهدی مبنی بر ساختار مارپیچی میدان مغناطیسی پیدا نمایند.

تا به امروز، NRAO 530 دورترین جسمی است که تلسکوپ افق رویداد مطالعه نموده است، و نتایج امیدوار نماینده ای برای مطالعات آینده در خصوص اجرام دور، و بعلاوه مطالعات دقیق تر در خصوص بلازار ها و اختروش ها به دست آورده است.

این تحقیق در مجله Astrophysical منتشر شده است.

منبع: همشهری